دل نوشته ای به یک کودک ناشنوا و نابینا

بسم الله الرحمن الرحیم

دل نوشته

آری من تو را می بینم.آن لبخند های دروغین،آن چشمان بسته که منتظر بازگشایی هستند همه را از ته دل می بینم ودلی روشن که امید به آینده درونش را پر کرده. 

  چه سخت ،چه دشوار وچه غمناک نشنیدن صداها ونه تصویر قابل تصوری از آنان میدانم چقدر سخت است. میخواهی چشمانت را باز کنی اما نمیشود؛میخواهی صدا هارا بشنوی اما... لبخندی میزنی که گویا ندیدن ونشنیدن راپذیرفته ای. میخواهی ناامید باشی تاریکی را قبول کنی و ودریچه ی امید قلبت را بر روی همه چیز ببندی؛چون نمیتوانی ببینی وبشنوی. نه این طور نیست میدانم که فقط تو پیروز میدانی ناامیدی را شکست میدهی وبا ابهت میدان بزرگ نبرد را ترک میکنی درست است همین است وجز این چاره ای دگر نیست .

بیا دستانت را در دستان امید وعشق بگذار ونگذار تا تاریکی وارد قلبت شودکه دستان تو همراه با بوی خوش ولطیف گلهای بهاری است.بیا ووجود لبریز از صبرت را باما هم تقسیم کن که صبوری تو به قطره ای از صبر ما هم نمی ارزد.

به امید روزی که دلنوشته ام را هم بخوانی وهم بشنوی

پایان

آهای شماهایی که میخونین و نظر نمیدین لااقل لایک که بدین ما بدبخت بیچاره ها دلمونو به یه چیزی خوش کنیم