نمی دانم آینده را

 

لبخند بر لب دارم، شوخی می کنم و نماد انسانی شاد را دارم ولی خلوت هایم را تنها با یاد تو و اشک های یاد تو مرور می کنم. مرا که پس می زنی غم در دل شکسته ام جای می گیرد ولی نمی گویم زیرا اعصابت را ناراحت می کنم.

نمی دانم قرار است از هم جدا شویم یا نه؛ اما امیدوارم آینده یمان مثل امروز و دیروز تلخ نباشد. به جای تلخی، شیرین باشد. سرشار از نیک بختی باشد.

با این دودلی و ترس و ندانستن، باز دلم تمنای وجودت را دارد. تحمل مالکیت تو توسط دیگری را ندارم؛ هرچند که دیدگانم از تو دور هستند اما می توانم بازدم نفس هایت را کنار گوشم هنگام سخن گفتن، حس کنم.

از همان بالایی می خواهم آینده ی ما را زندگی ای واحد که نیک بختی در آن موج میزند قرار دهد ولی اگر تو مال دیگری شدی، خواستار نیک بختی تو و صبر برای خودم هستم؛ هرچند که امیدوارم این روز سهم سرنوشتمان نباشد. این دعای ربنای رکعت دوم نماز های هفت گانه ام است که پس از غروب ها باز از سر گرفته شده است ، فقط بخاطر تو.